Jubileusz 125-lecia założenia zgromadzenia i 70. rocznicę powstania Prowincji Matki Bożej Nieustającej Pomocy obchodziły 29 kwietnia Siostry Służebnice Niepokalanej Panny Maryi. Uroczystości odbywały się w Warszawie w cerkwi ojców bazylianów przy ul. Miodowej. Przewodniczył im abp Eugeniusz Popowicz, metropolita przemysko-warszawski Kościoła greckokatolickiego.

Arcybiskup w swojej homilii podkreślił rolę jaką odegrały Siostry Służebnice w okresie po Akcji Wisła, szczególnie na terenach po których wierni Kościoła Greckokatolickiego zostali rozrzuceni. Metropolita porównał siostry do niewiast niosących wonności, które są świadkami dobrej nowiny i zmartwychwstałego Chrystusa. Tak jak te niewiasty Siostry Służebnice nie odstępowały od Kościoła Greckokatolickiego po exodusie 1947r. , który spotkał wiernych. Podziękował im za ofiarną pracę katechetyczną, dobroczynną. Przywołał postać założycielki zgromadzenia – siostrę Josafatę Hordaszewską, której głównym celem było pomaganiem ubogim i potrzebującym. Siostra Josafata pragnęła, aby każdy nawet ubogi człowiek czuł się godnym tego świata. Metropolita wspomniał o Ekumenicznym Domu Opieki, który siostry prowadzą w Prałkowcach koło Przemyśła. To tam głównie realizują charyzmę swojej założycielki.

Arcybiskup Eugeniusz życzył siostrom, aby dalej niosły wiarę w Zmartwychwstałego Chrystusa i nadzieję dla wszystkich potrzebujących.

W koncelebrze liturgii oprócz licznie zgromadzonego duchowieństwa obecny był bp. Włodzimierz Juszczak – ordynariusz eparchii wrocławsko-gdańskiej, bp. Bohdan Dziurach sekretarza Synodu Biskupów Ukraińskiej Cerkwi Greckokatolickiej, który wręczył siostrom podziękowanie od arcybiskupa większyego Światośława Szewczuka – zwierzchnik Kościoła Greckokatolickiego.

Obecna była główna przełożona zgromadzenia –  matka generalna – Teresa Słota z Rzymu, siostra Natalia Macina – prowincyjna w Polsce, jak również siostry prowincyjne z Ukrainy, Słowacji, Serbii. Obecny był również Andrij Deszczcia – ambasador Ukrainy w Polsce.

Historia Zgromadzenia Sióstr Służebnic Niepokalanej Panny Maryi swoimi korzeniami sięga końca XIX wieku. W tym czasie wśród ludności wiejskiej i ubogiej miejskiej szerzyła się nędza i analfabetyzm.

Wielu światłych duchownych Kościoła Greckokatolickiego potrafiło odczytać te potrzeby i podjęło działania zmierzające do poprawy sytuacji ukraińskiego narodu. Dzięki gorliwej współpracy kapłanów o. Jeremiasza Łomnickiego OSBM i Cyryla Sełeckiego oraz młodej lwowianki Michaliny Hordaszewskiej, powstało pierwsze aktywne żeńskie Zgromadzenie Sióstr Służebnic Niepokalanej Panny Maryi, obrządku bizantyjsko – ukraińskiego.

27 sierpnia 1892 roku, odbyło się  uroczyste poświęcenie pierwszego domu Sióstr Służebnic w małej miejscowości  Żużel oraz przyjęcie pierwszych siedmiu kandydatek – młodych dziewcząt, które pragnęły poświęcić swoje życie Bogu. Michalina Hordaszewska przyjęła imię zakonne s. Josafata i stanęła na czele nowo powstałej wspólnoty.

Głównym zadaniem Zgromadzenia było i jest niesienie pomocy tam, gdzie jest największa potrzeba, poprzez wychowanie dzieci i młodzieży, opiekę nad sierotami, chorymi, troska o piękno Bożych świątyń itp.

W pierwszych latach swego istnienia Zgromadzenie poszerzyło swoje misje w Europie i na innych kontynentach – Kanadzie (1902), Jugosławii (1906), Brazylii (1911), USA (1938).

W 1930 r.  Siostry Służebnice otrzymały status Prawa Papieskiego. W 1938 r Zgromadzenie posiadało 92 domy zakonne і 494 sióstr, które prowadziły ochronki (76, blisko 5000 dzieci),  sierocińce (15 z 380 sierotami), 3 szkoły podstawowe, prowadziły księgowość w 4 seminariach duchownych oraz różnorodną charytatywną pracę w parafiach, szczególnie wśród kobiet.

Najtragiczniejszy w skutkach dla Sióstr Służebnic w Europie okazał się jednak okres II wojny światowej. Spustoszenia wojenne, przesunięcie granic doprowadziły do zniszczenia, albo zamknięcia wszystkich domów zakonnych.

Siostry bez środków do życia ratowały się poza granicami byłego Związku Radzieckiego: w Polsce, Słowacji, Serbii pracując ofiarnie dla swego narodu. Dało to początki nowym Prowincjom Zgromadzenia. W tych trudnych powojennych  latach zarząd Generalny Zgromadzenia został  przeniesiony  do  Rzymu.

Dzisiaj Zgromadzenie rozwija się w 15 krajach i blisko 700 Sióstr Służebnic służy Bogu i ludziom w siedmiu Prowincjach ( na Ukrainie, w Brazylii, Kanadzie,  USA, Słowacji, Polsce, Serbii).

Historia Prowincji

Prowincja Matki Bożej Nieustającej Pomocy Sióstr Służebnic NPM w Polsce powstała w trudnym okresie powojennym. Przymusowe akcje przesiedleńcze na wschód w 1946 roku і na zachodnie i północne ziemie w 1947 r. objęły również siostry, które podzielały dolę ukraińskiego narodu i duchowieństwa.

Pod koniec1946 roku na terenie Polski zostały 44 siostry, które zapoczątkowały Prowincję Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Przełożona Generalna s. Weronika Gargil powierzyła opiekę nad siostrami w Polsce s. Amalii Czaban. Kongregacja dla Kościołów Wschodnich na prośbę Przełożonej Generalnej 4 lipca 1947 r. wydała zezwolenie na powołanie do życia Wiceprowincji Sióstr Służebnic NPM w Polsce.

Dzięki zawierzeniu Bogu, osobistej pracowitości i poświęceniu siostry pokonały wszelkie trudności z jakimi przyszło im się zmierzyć. Pracowały w szpitalach, prowadziły katechezę, opiekowały się chorymi, niosąc im pomoc duchowną.

Dzisiaj Siostry Służebnice w Polsce kontynuują misyjną działalność zgodnie z duchem Założycieli. Prowadzą  katechizację dzieci i młodzieży w szkołach i parafiach. Szczególną uwagę poświęcają posłudze socjalnej i opiece nad ludźmi chorymi i w podeszłym wieku. Pracują w misyjnych placówkach w Rzymie i Paryżu.

Wierne charyzmatowi, nadal pragną podejmować wyzwania, które stawia im Kościół Chrystusowy,  współczesne społeczeństwo, służyć  Bogu i najbardziej potrzebującym.

00000