ПАСТИРСЬКЕ ПОСЛАННЯ Синоду Єпископів Української Греко-Католицької Церкви до вірних та всіх людей доброї волі (tłumaczenie)

ПАСТИРСЬКЕ ПОСЛАННЯ Синоду Єпископів Української Греко-Католицької Церкви до вірних та всіх людей доброї волі (tłumaczenie)

Ви приймете силу Святого Духа, що на вас зійде,
і будете моїми свідками в Єрусалимі,
у всій Юдеї та Самарії і аж до краю землі (Ді. 1, 8).

Дорогі в Христі!
Від 11 до 18 серпня цього року в Києві проходив Синод Єпископів Української Греко-Католицької Церкви. На нього прибули єпископи УГКЦ з України та поселень, а також відповідальні за наших вірних у Росії, Казахстані, Греції та Білорусі. Під час нарад і молитовних застанов ми відчули, що сьогодні Святий Дух кличе нашу Церкву з новою силою проповідувати Слово Боже, як тим, хто вже є вірним нашої Церкви, так і тим, хто ще очікує на Хрещення в ім’я Отця, і Сина, і Святого Духа. Господь кличе нас, навчаючи кожну сучасну людину, берегти все те, що наш Божественний Учитель нам заповідав (пор. Мт. 28, 19−20).
Це апостольське служіння, свідомість того, що ми послані Христом ділитися нашою вірою, є завданням усіх охрещених в ім’я Пресвятої Тройці. Нині всім дітям нашої Церкви потрібно розпалити в собі вогонь Духа, за словами Христа: «Вогонь прийшов Я кинути на землю, і одного хочу – щоб він розгорівся» (Лк. 12, 49). Апостол же Павло застерігає: «Духа не гасіте!» (1 Сол. 5, 19).
Святий Дух зійшов на апостолів у день П’ятидесятниці. Сповнившись Духом, вони вже більше не боялися бути свідками Христа. Кожен віруючий християнин, отримавши того самого Святого Духа у таїнстві Миропомазання, покликаний не затримувати цього дару тільки для себе (щоб не загасити його), а щоразу сильніше розпалювати світильник особистої віри в Бога, поширюючи її на інших: роздмухуючи вогонь Святого Духа в серцях тих, хто зрікся своєї віри або віддалився від Христової Церкви; даруючи цей вогонь тому, хто його ще не має; зігріваючи і просвічуючи серце того, хто терпить холод і порожнечу та блукає в темряві незнання люблячого Бога-Отця.
Цими днями підсумовуємо Рік віри, який ми, як діти Христової Церкви, пережили, відповідаючи на заклик Святішого Отця − Папи Римського, а водночас завершуємо і ювілейні святкування Хрещення Русі-України. Святкуючи ці знакові події, ми наново усвідомлюємо собі, що віра для нас, українців, завжди була нашою спільною підвалиною, – непорушною Божою силою, яка 1025 років тому завдяки провидінному та богоугодному рішенню св. рівноапостольного князя Володимира вчинила нас соборним народом, невід’ємною частиною єдиної, святої, соборної і апостольської Церкви. Віра була рівно ж тією силою, яка дозволила нашому народові
вистояти у важких випробуваннях, так що за святим Іваном Богословом можемо з вдячністю визнати: «І оце перемога, яка перемогла світ: віра наша» (1 Ів. 5, 4).
Наша Українська Церква завершує цей рік особливої Божої благодаті в Римі, святкуючи золотий ювілей перенесення мощів нашого великого святого – священномученика Йосафата Кунцевича – до базиліки Святого апостола Петра. Дивлячись на приклад цього великого святого й інших новомучеників та ісповідників віри ХХ століття, ми вчимося від них цінувати, як великий скарб, дар святої віри та нашу приналежність до святої Вселенської Церкви, що її наш Божественний Спаситель збудував на скелі Петрі, як рівно ж – свідчити про нашу віру в сучасному світі, передаючи її дітям та ділячись нею з усіма, хто шукає і потребує спасенної Божественної благодаті.
То ж сьогодні, стоячи при гробі святого Йосафата в базиліці Святого Петра в Римі і духовно єднаючись з усією повнотою нашої Церкви, ми «єдиним серцем і устами» заносимо подячні молитви до престолу Всевишнього, дякуючи Йому за всі благодаті, що їх отримала наша Церква впродовж століть її історії, а зокрема – за ласку вірності Христові у важких десятиліттях переслідувань минулого століття. Те, що наша Церква зуміла вистояти в тих надзвичайно важких обставинах, було не нашою людською заслугою, а, передовсім, даром Господа Бога, Який не допустив, щоб ворота пекельні здолали Його Церкву (пор. Мт. 16, 18). Цю силу Божої благодаті добре розуміли самі ісповідники віри. Невипадково першою молитвою, яку промовив блаженний священномученик Миколай Чарнецький, повернувшись із заслання до Львова, була пісня прослави Господа «Тебе, Бога, хвалимо!». Нехай же буде прославлений Господь не тільки в численних мучениках та ісповідниках віри минулого століття, – нехай Він буде прославлений у житті кожного віруючого сьогодні, нехай буде прославлений і в сучасній історії нашого українського християнського народу!
Щоб віра в нашому народі не погасла, ми, християни, маємо зберігати її живою в наших серцях, родинах і парафіяльних спільнотах, так щоб вона, як те світло, поставлене на свічнику (пор. Мт. 5, 15), показувала шлях до Бога іншим людям. Якщо людина по-справжньому глибоко вірує, то вона відчуває внутрішню потребу ділитися своєю вірою, передавати її іншим. Слова молитви перед причастям неможливо розділити: «Вірую, Господи, й ісповідую…». Віра завжди пов’язана з ісповіддю – визнанням своєї віри перед іншими людьми. Христос навчає: «Хто вірує в мене, як каже Писання, то ріки води живої з його нутра потечуть» (Ів. 7, 38). Людина, яка вірою поєднана з Богом – джерелом живої води Духа Святого, має природну потребу, бажання поєднати всіх людей із Богом. Як неможливо стримати бистрої ріки, так само неможливо стримати свідчення віри, місійного запалу християнина і його особистої потреби ділитися своєю вірою з ближніми.
На цій дорозі свідчення віри можуть траплятися перешкоди і загрози, як це показує історія Церкви. Сьогодні, у часи задекларованої релігійної свободи, небезпечним явищем, яке приводить до відречення від віри в Христа, є переконання, що бути християнином можна лише на особистому рівні. Віру в Бога часто хочуть представити як приватну справу людини, – справу, яка нікого іншого, окрім неї особисто, не повинна стосуватися. За такого розуміння віруючому можуть відмовляти в праві публічно визнавати свою віру. Проте коли і сама віруюча людина, під тиском зовнішніх обставин чи зі страху перед можливими насмішками з
боку світу, соромиться виявляти те, що вона є християнином, не має відваги свідчити своєї віри ні словом, ні ділом, тоді вона неминуче наражається на небезпеку її втратити. Бо хто не ділиться своєю вірою, той поступово її зрікається. Каже Христос: «Хто, отже, буде соромитися мене й моїх слів перед цим родом перелюбним та грішним, того посоромиться і Син Чоловічий, коли прийде у славі Отця свого зі святими ангелами» (Мр. 8, 38). Тому ми, будучи свідомі цієї заповіді Христової, прагнемо й бажаємо, щоб у житті кожного сина і дочки УГКЦ розгорівся вогонь живої віри і щоб цей вогонь почав передаватися через наших віруючих іншим людям у місіонерському пориві.
Подібно як Святий Дух у день П’ятидесятниці укріпив апостолів і послав їх проповідувати Євангеліє, Він сьогодні і нас посилає до людей, − посилає до нехрещених, далеких від Бога і Церкви, даруючи нам місію іти і зробити Христовими учнями всі народи. Христос неначе підкреслює незвичайність цієї місії: «Ось посилаю вас, немов овець поміж вовків» (Мт. 10, 16), – і водночас заспокоює: «Не бійсь, маленьке стадо, бо вашому Отцеві вподобалося дати вам Царство» (Лк. 12, 32). Виконуючи цю місію, нам, подібно до апостолів, потрібно «вийти назовні» і піти назустріч іншим, – вийти за межі своєї конфесії, народу, сім’ї, щоб зустрітися з людьми іншої віри, дітьми інших народів і культур, урешті-решт, із нашими сусідами. Якщо ми, сповнені місійного духу, почнемо це робити, то зі здивуванням з’ясуємо, що ті «інші» вже давно на нас чекають. Адже слово віри має особливу вагу там, де в словах зневірилися, а діяльна любов оживляє те, що завмерло від байдужості й без нас не оживе.
Наші місійні кроки мають бути скеровані не тільки до людей, далеких від Христа і Його Церкви, а й до «своїх», охрещених, але не практикуючих своєї віри. Їх теж ми маємо привести до Христа. Наше свідчення віри духовно підкріпить наших охрещених братів і сестер, нагадає їм про їхнє християнські коріння, допоможе зрости у вірі завдяки нашому свідченню справжнього християнського життя.
Однак першим і найважливішим місцем, де маємо вірно зберігати, плекати й передавати скарб святої віри, є наші сім’ї та родини. Хочемо особливо підкреслити, що першими вчителями віри для дітей є їхні батьки. Ніхто: ані священик, ані сестра-монахиня, ані катехит − не може замінити батьків у виконанні цього священного обов’язку, який вони взяли на себе в день Хрещення своєї дитини − виховати її на зрілого християнина, здатного жити євангельськими заповідями у своєму житті, згідно з напутніми словами, що їх промовив священнослужитель, передаючи запалену свічку хресним родичам: «Прийми оцю горіючу свічку і старайся у всьому житті твоєму просвічуватися світлом віри і добрих діл, щоб, коли прийде Господь, ти міг світло вийти йому назустріч його зі всіма святими й увійти беззаборонно у чертог небесної слави його і царювати з ним в безконечні віки». То ж нагадуємо батькам і матерям, дідусям і бабусям, що найцінніший дар, який вони можуть і повинні дати своїм дітям та внукам на дорогу в доросле життя, є дар живої віри. Цей дар важко переоцінити, адже від нього залежить і дочасне життя, і вічне спасіння ваших дітей і внуків. «Бо, – скажемо словами слуги Божого митрополита Андрея, – що ж варте таке життя, яке не веде до спасення?! Направду кажу вам: ліпше цей короткий вік на цьому світі пережити у нужді та терпінні, а після смерти доступити вічного щастя, ніж тих кілька літ на цьому світі пережити хоч би й в найбільших багатствах, щасті та силі, а після смерти бути виключеним від усякого блаженства тай засудженим на вічний плач! «Яка користь людині, як світ цілий здобуде, а занапастить власну душу?» (Мт. 16, 26)».

Щоб допомогти кожному вірному нашої Церкви ділитися своєю вірою, розпалити в собі місійний дух, Синод Єпископів нашої Церкви постановив проголосити в усіх наших парафіях Декаду місійності, до активної участі в якій закликаємо всіх дітей Української Греко-Католицької Церкви – душпастирів, ченців та черниць і вас, улюблені в Христі миряни. Вона проводитиметься щороку впродовж десяти днів між святами Вознесіння Господнього і Зіслання Святого Духа. Подібно як апостоли в ті дні перебували в молитві, щоб «зодягнутися силою з висоти» в день П’ятидесятниці, так і ми в молитві відкриватимемося на «силу з висоти», якою звершуватимемо ті місійні діяння, що на них надихне Святий Дух і благословить Церква.
Закінчується Рік віри, проголошений Вселенською і нашою помісною Церквою. Але продовжується наше життя вірою. Нехай же всемилостивий Господь благословить кожного з нас, щоб наша віра не маліла, але щоб ми, живучи в Божій благодаті, могли і наших братів утверджувати у вірі (пор. Лк. 22, 32). Нехай нашою Провідницею на дорогах віри буде Пресвята Богородиця та всі святі й праведники українського народу!
Благодать Господа нашого Ісуса Христа, і любов Бога-Отця, і причастя Святого Духа нехай буде з усіма вами!

Від імені Синоду Єпископів
Української Греко-Католицької Церкви

+ СВЯТОСЛАВ

Вих. ВА 13/664
Дано в Києві,
при Патріаршому соборі Воскресіння Христового,
14 листопада 2013 року Божого,
у день Святих чудотворців і безсрібників Косми й Дам’яна

Отцям-душпастирям доручаємо зачитати вірним це Пастирське послання після кожної Божественної Літургії у неділю, 24 листопада цього року.

 

LIST PASTERSKI
Synodu Biskupów Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego
do wiernych i wszystkich ludzi dobrej woli

Otrzymacie moc Ducha Świętego, który zstąpi na was,
i staniecie się moimi świadkami w Jeruzalem,
w całej Judei, w Samarii i aż po krańce ziemi. (Dz 1, 8)

Drodzy w Chrystusie!
Od 11 do 28 sierpnia bieżącego roku w Kijowie odbywał się Synod Biskupów Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego. Przybyli na niego biskupi UKGK z Ukrainy i diaspory, a także pasterze odpowiedzialni za naszych wiernych w Rosji, Kazachstanie, Grecji oraz Białorusi. W czasie trwania obrad i rozważań na modlitwie odczuliśmy, że Duch Święty wzywa dziś nasz Kościół, aby z nową siłą głosić Słowo Boże, zarówno tym, którzy są już wiernymi naszego Kościoła, jak też i tym, którzy oczekują na przyjęcie chrztu w imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego. Pan wzywa nas, ucząc każdego współczesnego człowieka, zachowywać wszystko to, co nam przekazał Boski Nauczyciel (por. Mt 28, 19-20)
Ta apostolska służba, świadomość tego, że jesteśmy posłani przez Chrystusa aby dzielić się naszą wiarą, jest zadaniem wszystkich ochrzczonych w imię Trójcy Najświętszej. Dzisiaj wszystkim dzieciom naszego Kościoła trzeba na nowo rozpalić w sobie ogień Ducha, za słowami Chrystusa: „Przyszedłem rzucić ogień na ziemię i bardzo pragnę, aby już zapłonął” (Łk 12, 49). Natomiast Apostoł Paweł ostrzega: „Nie gaście Ducha!” (1 Tes 5, 19).
Duch Święty zstąpił na apostołów w dniu Pięćdziesiątnicy. Napełniwszy się Duchem, nie bali się oni już więcej być świadkami Chrystusa. Każdy wierzący chrześcijanin, otrzymawszy tego samego Ducha Świętego w sakramencie Bierzmowania, jest powołany do tego, aby nie zatrzymywać tego daru tylko dla siebie (aby go nie zgasić), ale ma za zadanie coraz to mocniej rozpalać płomień osobistej wiary w Boga, dzieląc się z innymi: rozdmuchując ogień Ducha Świętego w sercu tego, kto wyrzekł się swojej wiary albo oddalił się od Chrystusowego Kościoła; darując ten ogień temu, kto jeszcze go nie otrzymał; rozgrzewając i oświecając serce tego, kto cierpi chłód i błąka się w ciemności niewiedzy o miłości kochającego Boga-Ojca.
W tych dniach podsumowujemy Rok wiary, który przeżyliśmy, jako dzieci Chrystusowego Kościoła, odpowiadając na wezwanie Ojca Świętego, a jednocześnie dobiegają końca dni jubileuszu Chrztu Rusi-Ukrainy. Świętując te istotne wydarzenia, na nowo uświadomiliśmy sobie, że wiara, dla nas Ukraińców, była zawsze wspólnym fundamentem, – niezachwianą siłą Bożą, która 1025 lat temu, dzięki opatrznościowej i miłej Bogu decyzji św. równego apostołom księcia Włodzimierza uczyniła nas narodem powszechnym, nieodłączną częścią jednego, świętego, powszechnego i apostolskiego Kościoła. Wiara była także tą siłą, która pozwoliła naszemu narodowi wytrwać w trudnych czasach próby, tak więc powtarzając za świętym Janem Teologiem możemy wyznać z wdzięcznością: „A tym zwycięstwem, które zwyciężyło świat, jest nasza wiara” (1 J 5, 4).
Nasz Ukraiński Kościół kończy ten rok szczególnej Bożej łaski w Rzymie, świętują złoty jubileusz przeniesienia relikwii naszego wielkiego świętego – Męczennika Jozafata Kuncewicza – do bazyliki Świętego Piotra apostoła. Patrząc na przykład tego wielkiego świętego i innych nowych męczenników i świadków wiary XX wieku, uczymy się od nich cenić, ten wielki skarb, dar świętej wiary oraz naszą przynależność do świętego Kościoła Powszechnego, który nasz Boski Zbawiciel zbudował na skale Piotra, jak również dawać świadectwo naszej wiary w świecie współczesnym, przekazując ją dzieciom i dzieląc się nią e wszystkimi, którzy szukają i potrzebują zbawiającej Łaski Bożej.
Dlatego dzisiaj, stojąc przed grobem świętego Jozafata w bazylice Świętego Piotra w Rzymie i łącząc się duchowo z całym naszym Kościołem, my wszyscy „jednym sercem i ustami” zanosimy dziękczynne modlitwy przed ołtarz Najwyższego, dziękując Mu za wszystkie łaski, które otrzymał nasz Kościół w ciągu minionych stuleci, a w szczególności – za łaskę wierności Chrystusowi w trudnych chwilach dziesięcioleci prześladowań w minionym stuleciu. Fakt, że nasz Kościół zdołał przetrwać w tych nadzwyczajnie trudnych okolicznościach, nie był naszą ludzką zasługą, a przede wszystkim darem Pana Boga, Który nie dopuścił, aby potęga piekła pokonała Jego Kościół (por. Mt 16, 18) . Tę siłę Bożej Łaski rozumieli świadkowie wiary. Nie było przypadkiem, że pierwszymi słowami, które wypowiedział błogosławiony biskup-męczennik Mikołaj Czarnecki po powrocie z zesłania do Lwowa, była pieśń chwały Pana „Ciebie Boga wysławiamy!”. Niech będzie wysławiony Pan nie tylko w wielkiej liczbie męczenników i świadków wiary minionego wieku, – niech On będzie wysławiony w życiu każdego wierzącego dzisiaj, nich będzie wysławiony i we współczesnej historii naszego ukraińskiego chrześcijańskiego narodu!
Aby wiara w naszym narodzie nie zgasła, my, chrześcijanie, mamy zachowywać ją żywą w naszych sercach, rodzinach i wspólnotach parafialnych, tak aby ona, jak to światło, postawione na świeczniku (por. Mt 5, 15) , pokazywała drogę do Boga innym ludziom. Jeżeli człowiek prawdziwie i głęboko wierzy, to odczuwa wewnętrzną potrzebę dzielenia się swoją wiarą, przekazywania jej innym. Słów modlitwy przed Komunią świętą nie można oddzielić od siebie: „Wierzę Panie i wyznaję…”. Wiara zawsze jest powiązana z jej wyznawaniem przed innymi ludźmi. Chrystus naucza: „wierząc we Mnie. Jak mówi Pismo: z Jego wnętrza popłyną strumienie wody dającej życie” (J 7, 38) . Człowiek, który wiarą jest złączony z Bogiem – źródłem żywej wody Ducha Świętego, ma naturalną potrzebę, pragnienie aby pojednać wszystkich ludzi z Bogiem. Jak nie możliwym jest zatrzymać nurt bystrej rzeki, tak samo i niemożliwym jest zatrzymać świadectwo wiary, misyjny zapał chrześcijanina i jego osobistej potrzeby dzielić się swoją wiarą z bliźnimi.
Jak pokazała historia Kościoła, na tej drodze świadectwa wiary mogą przytrafić się przeszkody i zagrożenia. Dzisiaj, w czasach zadeklarowanej wolności religijnej, niebezpiecznym zjawiskiem, które doprowadza do wyrzeczenia się wiary w Chrystusa, jest przekonanie, że bycie chrześcijaninem odbywa się wyłącznie na płaszczyźnie życia osobistego. Często wiarę w Boga chce się przedstawić jako prywatną sprawę człowieka, – sprawę, która nikogo innego, oprócz mnie osobiście, nie powinna dotyczyć. Według takiego rozumowania, wierzącemu można odmówić prawa do publicznego wyznawania swojej wiary. Jednakże i sam wierzący, poddany zewnętrznym okolicznościom czy ze strachu przed możliwym wyśmianiem z boku świata, wstydzi się przyznać, że jest chrześcijaninem. Nie ma odwagi być świadkiem wiary ani słowem, ani działaniem. Postępując w taki sposób naraża się na niebezpieczeństwo utraty wiary. Kto nie dzieli się swoją wiarą, ton systematycznie wyrzeka się jej. Chrystus mówi: „Kto bowiem wstydzi się mnie i mojej nauki przed tym pokoleniem wiarołomnym i grzesznym, tego i Syn Człowieczy będzie się wstydzić, kiedy wraz ze świętymi aniołami przybędzie w blasku chwały swojego Ojca” (Mk 8, 38). Dlatego będąc świadomymi tej Chrystusowej zapowiedzi, pragniemy, aby w życiu każdego syna i córki UKGK rozpalił się ogień żywej wiary, i aby ten ogień zaczął być przekazywany przez naszych wierzących innym ludziom w porywie misyjnym.
Podobnie jak Duch Święty w dniu Pięćdziesiątnicy wzmocnił apostołów i posłał ich głosić Ewangelię, On także dzisiaj posyła i nas do ludzi, – posyła do nieochrzczonych, oddalonych od Boga i Kościoła, dając nam misję pójść i uczynić uczniami Chrystusa wszystkie narody. Chrystus, niejako podkreśla nadzwyczajność tej misji: „Oto Ja was posyłam jak owce między wilki” (Mt 10, 16), – i jednocześnie uspokaja: „Nie bój się, mała trzódko, bo spodobało się waszemu Ojcu dać wam królestwo” (Łk 12, 32). Wypełniając tę misję, musimy, podobnie jak apostołowie, „wyjść na zewnątrz” i pójść na spotkanie z innymi, – wyjść poza granice swojej tradycji, narodu, rodziny, aby spotkać się z człowiekiem innej wiary, dziećmi innych narodów i kultur, a w końcu, z naszymi sąsiadami. Jeżeli my, napełnieni misyjnym duchem, zaczniemy tak postępować, to ze zdziwieniem zobaczymy, że ci „inni” już od dawno na nas czekają. Otóż słowo wiary ma szczególne znaczenie tam, gdzie w słowach zwątpili, a działająca miłość ożywia to, co obumarło na skutek obojętności i bez naszej pomocy nie odżyje.
Nasze misyjne kroki mają być skierowane nie tylko do ludzi dalekich od Chrystusa i Kościoła, ale i do „swoich”, ochrzczonych, ale nie praktykujących swojej wiary. Ich także mamy przyprowadzić do Chrystusa. Nasze świadectwo wiary duchowo pokrzepi naszych ochrzczonych braci i siostry, przypomni im ich chrześcijańskie korzenie, pomoże wzrastać w wierze dzięki naszemu świadectwu prawdziwego życia chrześcijańskiego.
Jednak pierwszym i najważniejszym miejscem, gdzie ma być wiernie zachowany i przekazany skarb świętej wiary, są nasze rodziny. Chcemy szczególnie podkreślić, że pierwszymi nauczycielami wiary dla dzieci są ich rodzice. Nikt: ani kapłan, ani siostra zakonna, ani katecheta – nie może zamienić rodziców w wypełnieniu tego świętego obowiązku, który przyjęli na siebie w dniu Chrztu swoich dzieci – wychować ich na dojrzałych chrześcijan, zdolnych żyć na co dzień przykazaniami Ewangelii, zgodnie ze słowami zachęty, które wypowiedział kapłan, przekazując zapaloną świeczkę rodzicom chrzestnym: „Przyjmij tę płonącą świecę i staraj się przez całe swoje życie oświecać się światłem wiary i dobrych uczynków, kiedy przyjdzie Pan, mógł, żebyś mógł w świetle wyjść jemu na spotkanie i ze wszystkimi świętymi niczym niezabroniony wejść do niebiańskiego Pałacu jego chwały i królować z nim po wieki”. Dlatego przypominamy ojcom i matkom, dziadkom i babciom, że najcenniejszym darem, który mogą i powinni dać swoim dzieciom i wnukom na drogę w dorosłe życie, jest dar żywej wiary. Ten dar przecenić trudno, bowiem od niego zależy życie doczesne, oraz zbawienie wieczne waszych dzieci i wnuków. „Bo – powiemy słowami Sługi Bożego metropolity Andrzeja, – cóż jest warte takie życie, które nie prowadzi do zbawienia?! Naprawdę mówię wam: lepiej ten krótki czas na tym świecie przeżyć w smutku i cierpieniu, a po śmierci dostąpić wiecznego szczęścia, niż tych kilka lat na tym świecie przeżyć w niewiadomo jak wielkich bogactwach, szczęściu i sile, a po śmierci być wykluczonym od wszelkiego błogosławieństwa i być skazanym na wieczny płacz! „Jaką korzyść będzie miał człowiek, jeśli zdobędzie cały świat, ale straci swoje życie?” (Mt 16, 26)”
Aby wesprzeć każdego wiernego naszego Kościoła w dzieleniu się swoją wiarą, rozpalić w sobie duch misyjności, Synod Biskupów naszego Kościoła postanowił we wszystkich naszych parafiach ogłosić Dekadę misyjną, do aktywnego włączenia się w jej przeprowadzenie wzywamy wszystkie dzieci Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego – duszpasterzy, braci i siostry zakonnych i was, umiłowani w Chrystusie świeccy. Dekada będzie odbywała się każdego roku w ciągu dziesięciu dni między świętami Wniebowstąpieniem Pańskim a Zesłaniem Ducha Świętego. Podobnie, jak apostołowie w tych dniach przebywali na modlitwie, aby „przyodziać się w siłę z wysokości” w dniu Pięćdziesiątnicy, tak i my przebywając na modlitwie będziemy odkrywać się na „siłę z wysokości”, dzięki której będziemy wypełniać działania misyjne, które napełni Duch Święty i pobłogosławi Kościół.
Dobiega końca Rok wiary, ogłoszony przez Kościół Powszechny i przez nasz partykularny Kościół. Ale kontynuujemy nasze życie wiarą. Niech łaskawy Pan błogosławi każdego z nas, aby nasza wiara nie malała, ale żyjąc w łasce Bożej, mogli i naszych braci utwierdzać w wierze (por. Łk 22, 32 ) . Niechaj nasza Przewodniczką na drogach wiary będzie Najświętsza Bogurodzica i wszyscy święci i sprawiedliwi ukraińskiego narodu!
Łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa, i miłość Boga-Ojca, i jedność Ducha Świętego niech będą z wami wszystkimi.

W imieniu Synodu Biskupów
Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego
+ Świętosław

Dano w Kijowie,
przy Patriarszym Soborze Zmartwychwstania Pańskiego
14 listopada 2013 roku Bożego,
w dniu Świętych cudotwórców Kosmy i Damiana.

Tłumaczenie: ks. Paweł Potoczny

1.Wszystkie fragmenty Pisma Świętego podawane za: Pismo Święte, Starego i Nowego Testamentu, Święty Paweł 2008.
2.Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego.
3.Mt 28, 19-20; Idźcie więc i pozyskujcie uczniów we wszystkich narodach! Udzielajcie im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego! Nauczajcie ich, aby zachowywali wszystko, co wam nakazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do końca świata.
4.Mt 16, 18; Ja zaś mówię tobie, że ty jesteś Skałą. Na tej Skale zbuduję mój Kościół, a potęga piekła go nie zwycięży.
5.Mt 5, 15; Nie zapala się też lampy po to, by ją schować pod garncem, lecza stawia się ją na świeczniku, żeby świeciła wszystkim, którzy są w domu.
6.Ze względów językowych występuje różnica w numeracji wersetów. Co nie zmienia ich znaczenia. Tłumacz podaje dłuższy fragment wersetów Pisma. J 7, 37-38: W ostatnim, najbardziej uroczystym dniu świąt, Jezus wstał i zawołał z mocą: Jeśli ktoś jest spragniony, niech przyjdzie do mnie i pije, wierząc we Mnie. Jak mówi Pismo: Z Jego wnętrza popłyną strumienie wody dającej życie”
7.Łk 22, 32: Ja jednak modliłem się za ciebie, abyś nie utracił swojej wiary. A ty, kiedy się nawrócisz, umacniaj twoich braci.

Współpraca redakcyjna: ks. dn Piotr Siwicki

Print this pageEmail this to someoneShare on Facebook0Share on Google+0Tweet about this on Twitter0Pin on Pinterest0Share on LinkedIn0Share on VK